Overzicht
Danielle werd huisarts op Wieringen. "Die kans krijg je maar één keer."
22 december 2022
Yanaika Zomer

Als jong meisje had ze al een theorie waarom ze zich op Wieringen meer thuis voelde dan in het dorp waar ze is opgegroeid. Nu is Danielle Bischoff Tulleken dorpsarts van Den Oever en woont in het huis dat ooit van haar opa en oma was. “Het mooie van een dorp is dat de slager ook vrijwilliger is op de sportvereniging en dat de automonteur bij de brandweer zit. Iedereen draagt iets bij. In de stad voel ik me meer een consument, maar een dorp maak je samen.”

Danielle had niet per se verwacht op Wieringen te stranden. Ze komt uit de Noordkop en terugkeren voelde niet als vooruitgaan. Ze maakte omzwervingen via Maastricht en Friesland, overwoog Canada nog even, maar maakte uiteindelijk haar opa gelukkig door zijn huis te kopen. Ze woont er met haar vrouw Suzanne en heeft geen enkel plan er nog weg te gaan.

Op Wieringen voelde ik me altijd meer thuis

“Ik ben opgegroeid in de Wieringermeer, waar mijn vader vandaan kwam. Mijn moeder is opgegroeid in dit huis en ik kwam hier dus als kind bij opa en oma. Op Wieringen voelde ik me altijd meer thuis dan in de Wieringermeer. De mensen waren opener, vond ik, en ik had daar een theorie over bedacht. De Wieringermeer is een polder. De mensen die er woonden waren geselecteerd op allerlei eigenschappen. Er moesten zoveel protestanten wonen, zoveel katholieken, zoveel agrariërs en zoveel arbeiders. Er gingen ambtenaren naar het oosten van het land om daar bij de boeren thuis te kijken of ze het bedrijf goed op orde hadden, financieel gezond waren en of de vrouw het huishouden netjes bestierde. Alleen dan mochten ze naar de polder komen. In mijn beleving was het daar dus heel belangrijk wat je achtergrond was. Je hokje deed ertoe, maar ik hield niet van hokjes. Op Wieringen was het anders. Het was een heel oud eiland. De mensen waren afhankelijk van elkaar. En dus was niet je status belangrijk, maar wat je te bieden had.”

Na de middelbare school wilde Danielle graag weg, de wijde wereld in. Ze ging geneeskunde studeren in Maastricht, waar ze Suzanne ontmoette. “Ik weet nog wel dat ik me in de binnenstad vreselijk opgesloten voelde. Ik was opgegroeid in de open velden. Als er ’s ochtends vroeg ergens in de verte een haas zat, kon je dat zien. Nu zat ik tussen de hoogbouw, verkeerslichten en reclameborden. Je moest ook constant opletten of er geen verkeer aan kwam. Ik raakte er wel aan gewend, maar de eerste twee jaar van mijn studie, fietste ik het liefst langs de Maas om lucht en ruimte te voelen.”

“Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik blijf hier”

Na de studie gingen Suzanne en Danielle aan het werk. Er lagen voor allebei mogelijkheden in Friesland, waar ze op zoek gingen naar een huis. Maar omdat opa en oma naar het bejaardentehuis waren gegaan, konden ze tijdelijk in het huis op Wieringen terecht. “Je zit vanaf hier direct op de Afsluitdijk, dus dat was een prima oplossing.” Een tijdelijke huurovereenkomst werd er uiteindelijk één van tien jaar, tot die werd omgezet in een koopcontract. “Suus had al op allerlei plekken gewoond, maar hier voelde ze zich echt fijn. Ze zei tegen me: ‘Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ík blijf hier.’ Tegen die tijd was ik er zelf ook wel uit. Dit is gewoon een fantastische plek.”

Alleen als het waait is er herrie

Hun huis staat midden in het open veld. Het uitzicht reikt tot Hippolytushoef en de stilte is bijna tastbaar. “Ja, het is hier echt stil. Er is geen stadsruis. Alleen als het waait, dan is er herrie. Dan komt het van veraf al aan en er is niks om het af te remmen.” Bij eventuele behoefte aan stadsrumoer is die gauw genoeg gevonden. “Zodra je het dorp uitrijdt, kun je de A7 nemen, richting Amsterdam. Binnen drie kwartier staan we op de Park & Ride in Noord. Maar verder kunnen we hier wandelen langs de Waddenzee, langs dijkjes en weggetjes, racefietsen en mountainbiken in het Robbennoordbos en we staan veel op de golfbaan in Winkel.” De dames spelen op hoog competitieniveau. Danielle heeft er zichtbaar plezier in: “Ik heb nog nooit in mijn leven in het eerste elftal van wat dan ook gestaan, dus dit is erg leuk.”

Dankbaar deel van het dorp

Na een tijd aan het werk te zijn geweest in Friesland, konden Suzanne en Danielle allebei aan de Noordkopkant van de dijk aan de gang. Danielle in eerste instantie in Den Helder. “Ik had hier in het dorp natuurlijk een huisarts en op een dag vroeg die aan me wat ik van plan was. Ik was net aan mijn huisartsenopleiding begonnen, dus nog even niet zo veel. Maar er zou daar dus een arts vertrekken. Thuis zei Suus: ‘Denk even na. Volgens mij willen ze jou!’ Nog dezelfde week ben ik gaan praten met dokter Croes, die afscheid zou nemen. Ze wilde graag een jong iemand, een vrouw het liefst, en iemand uit de regio. Tja, daar voldeed ik allemaal aan natuurlijk.” Ze lacht: “Maar ik was pas zes weken bezig met mijn opleiding tot huisarts, die drie jaar duurt!” Toch besloot ze, in goed overleg met de praktijk, om het te doen. “Ik wist dat zo’n kans nooit meer voorbij zou komen. Zo dichtbij huis, als dorpsarts. In een praktijk in Koog aan de Zaan was vast ook leuk geweest, maar dit…”

Nu zijn wij het dorp

Danielle en Suzanne hebben zich voorgoed op Wieringen gevestigd. “In een praktijk leer je je patiënten altijd kennen. Dat heb je in de stad ook, maar hier weet ik dat mevrouw Lont de dochter is van die en een kleinkind van die.” Soms is Danielle de dokter, een ander moment staat ze als klant bij haar patiënt in de bloemenwinkel. “Je hebt van iedereen een plaatje. Dat neem je mee in hoe je die specifieke persoon benadert. En het is leuk. Vroeger was dit het dorp van mijn opa en oma en hun generatie. Nu zijn wij het dorp. Dat is een dankbaar gevoel.”