“Ik heb veel verschillende dingen gedaan. In de administratie gewerkt en in de zorg. Ik ben nog kapper geweest en heb een tijdje een opleiding gedaan tot onderwijsassistent. Maar het was het gewoon niet. Het stomme is dat ik als klein jongetje al graag in de keuken stond en op de middelbare school haalde ik altijd goede cijfers voor de kooklessen. Maar ik heb een gehoorbeschadiging. De decaan zei dat ik niet in een keuken zou kunnen werken.”

Balans tussen karakters

En dus maakte Pascal (27) vele omzwervingen. “Het maakt je onzeker als dingen steeds niet lukken. Op een gegeven moment wist ik het echt niet meer, zag ik geen toekomst. Vroeger was ik een heel optimistisch, vrolijk kind. Bijna naïef. Maar ik heb een aantal heel nare ervaringen met andere mensen gehad en ik begon te zien dat de wereld helemaal niet altijd leuk is. Ik raakte in een depressie en zag mezelf eindigen met een levenslange uitkering.”

Op een zeker moment kwam er toch de keuze voor een koksopleiding. Pascal: “Ik neem mijn beperking overal mee naartoe, wat voor werk is ook doe, dus misschien moet je gewoon doen wat je leuk vindt.” Maar nog voordat hij gestart was, voelde Pascal zich niet goed bij het leerbedrijf waar hij zijn praktijkervaring op zou doen. “Ik ben vrij gevoelig voor mensen die zichzelf beter vinden dan een ander. Die denken dat ze nooit iets fout doen. In mijn ogen is iedereen gelijk, maar als ik het gevoel heb dat iemand mij niet als gelijke ziet, kan ik daar slecht tegen. Ik geloof niet dat ik een moeilijk karakter heb, maar er moet een balans zijn tussen jouw karakter en de mensen om je heen.”

De een doet yoga, ik ga de duinen in

Die balans is er in zijn huidige functie. “Ik kreeg vanuit het UWV het voorstel om naar Texel te gaan. Daar begon een nieuwe opleiding, inclusief werk en wonen.” Inmiddels woont Pascal anderhalf jaar in Den Burg en werkt in De Steenenplaats, waar ze hem na zijn opleiding graag willen houden. Pascal: “Alles achterlaten, uit huis gaan en naar een eiland verhuizen, is best wel heavy. Je moet een nieuwe sociale kring opbouwen en als de laatste boot vertrokken is, ben je min of meer afgesloten van de rest van de wereld. Maar hier in Den Burg vind je alles wat je in een stad op het vasteland ook vindt. Winkels, horeca… ik ga soms naar de kartbaan. Dat soort dingen. En daarbovenop heb je dan nog eens heel veel strand en duinen.” Die duinen zijn belangrijk. Retorisch vraagt Pascal: “Ben je wel eens op Texel geweest in de zomer? Dan is het druk. In een keuken staan betekent heel hard werken. Het bonnenapparaat ratelt de hele dag. Dan heb je op een gegeven moment echt behoefte aan rust. De een doet yoga, ik ga de duinen in.”

Rekening houden

In De Steenenplaats voelt Pascal zich voor het eerst echt geaccepteerd. “Niet alleen in de keuken. Het geldt eigenlijk voor het hele eiland. Ik ben gewend dat mensen oordelen. Er wordt geroddeld. Hier op Texel willen ze alles van je weten, maar gewoon uit interesse.” En hij komt erachter dat je met een gehoorbeschadiging prima in de horeca kunt werken. “Je moet zelf constant je aandacht erbij houden, dat maakt het soms zwaar. En ik weet dat het belangrijk is over je beperking te communiceren, maar heb in het verleden wel gemerkt dat niet iedereen bereid is rekening met je te houden. Wat je nodig hebt is dat mensen je aankijken als ze praten en duidelijk articuleren. Het is best eng om een bedrijf binnen te komen en daar om te vragen. Je bent toch wel bang dat ze het niet zullen begrijpen. Maar het gaat echt prima. Als er bijvoorbeeld iemand achter me langs moet krijg ik even een tikje op mijn schouder.” Doordat Pascal voelt dat hij geaccepteerd wordt, merkt hij minder van zijn beperking. “Juist als mensen geen rekening met je houden, wordt het een obstakel.”

Tijdens het gesprek in het eetcafé lopen collega’s en bekenden in en uit. Er worden handen geschud en praatjes gemaakt. Pascal heeft duidelijk zijn plek verworven. Hij ziet dan ook toekomst op het eiland. “Ondanks mijn depressie, heb ik altijd dat optimistische jongetje in me gehad. Het zou goed komen, dat moest wel. Ik ben niet de meest getalenteerde kok, maar ik heb doorzettingsvermogen. Met ijver en wilskracht kom je verder dan alleen met talent. Ik heb er genoeg af zien vallen die het leven in de keuken toch niet trekken. Uiteindelijk wil ik in ieder geval zelfstandig werkend kok worden. Leermeester lijkt me ook leuk. Ik kan goed met de leerlingen hier in de keuken en ik heb ervaring in het onderwijs en in de zorg. Dat komt toch van pas. En chef. Ik denk dat ik de capaciteiten heb om uiteindelijk chef te worden. De toekomst zal het uitwijzen, maar hier op Texel heb ik het in ieder geval naar mijn zin.”